Cando me preguntan só podo dicir: moi bonita! Sería pola compaña, pero estaba máis brillante do que podería imaxinar nunca. E poder vela na súa salsa parisina e falar -alcol mediante para resistir o cansanzo- ata as tantas como cando tiñamos 15 anos. E ver un soriso enorme delas rodeadas de muñecos de trapo ou saltar de ilusión porque nevaba na torre eiffel. E os seus primeiros esforzos en francés, 'un ticket, s'il vous plaît'.

E pisas o chan de novo e xa non te enteras de nada e pos cara de extrañada e de 'por favor, que alguien me lo explique' -frase mítica da juventú, alguna lembrarase entre risas- e daste conta do surrealistas que parecemos dende fóra e alégraste moito de estar dentro. E dos abrazos e os bicos aínda que sexas un toxo porque xa case te acostumas a esas cousas e só te levou catro anos -lasvimásrápidas-.
E ves un grupo sentado ao fondo, case 20 persoas arredor dunha mesa de catro, hombro con hombro, e 'van ser eles' porque son os máis escandalosos e os que fan que mereza a pena ser cada día un pouco menos toxo.