Algunhas cousas aparecen borrosas como os trazos da fotografía, pero outras non se me despegaron aínda da suela dos zapatos e todavía as arrastro polas pedras de Santiago.
Non é nada malo. Pódense levar ata 15 kilos de equipaxe e eu aínda non rematei de encher a maleta. Ademais, sempre podo pagar sobrepeso -ata 20 kilos-. Aínda que os recordos adoitan ser bastante lixeiros, levo varios anos escollendo entre a morea que se me ofrecen porque ante tanta variedade, unha non sabe con cal quedar. A banda sonora orixinal dos 21 xa vai quedando atrás, pero sempre podo pedir un bis dunha 'cover' porque, ao fin e ao cabo e con variacións, os protas son coñecidos, amigos vaia, e malo será que vos neguedes a outro ano de bolos por aí adiante. Haberá que renovar as performances. E eu poñerei todo o meu empeño.
Grazas pola festa.

22 el 22 del 2

E podedes chamarme zorra, que me vou a Roma!!!

Lo prometí

Y no lo hago por vicio sino por promesa. Y si soy pesada con él es por culpa de ella.

Y la indiganción crece en mi.....

Y crece y crece porque es una verguenza estudiar la renovación tecnológica sobre un texto de un tipo que te bajas de internet y lo chantas tal cual -con cita, eso sí- del año 90, porque la tecnología no avanza ni nada y, siempre según mis apuntes, un día de estos podremos animar imágenes gracias a un 'avanzado' software. Está claro que 'qué bien vive el profesor universitario!'

...y que poco se pasa por el cine, quizás a ver una de animación....

Yesterday, all my troubles seemed so far away
Now it looks as though they're here to stay

Cando me preguntan só podo dicir: moi bonita! Sería pola compaña, pero estaba máis brillante do que podería imaxinar nunca. E poder vela na súa salsa parisina e falar -alcol mediante para resistir o cansanzo- ata as tantas como cando tiñamos 15 anos. E ver un soriso enorme delas rodeadas de muñecos de trapo ou saltar de ilusión porque nevaba na torre eiffel. E os seus primeiros esforzos en francés, 'un ticket, s'il vous plaît'.

E pisas o chan de novo e xa non te enteras de nada e pos cara de extrañada e de 'por favor, que alguien me lo explique' -frase mítica da juventú, alguna lembrarase entre risas- e daste conta do surrealistas que parecemos dende fóra e alégraste moito de estar dentro. E dos abrazos e os bicos aínda que sexas un toxo porque xa case te acostumas a esas cousas e só te levou catro anos -lasvimásrápidas-.
E ves un grupo sentado ao fondo, case 20 persoas arredor dunha mesa de catro, hombro con hombro, e 'van ser eles' porque son os máis escandalosos e os que fan que mereza a pena ser cada día un pouco menos toxo.